Wij zijn de scheppers van ons leven. We scheppen ons leven, de wereld en geven ieder moment de evolutie vorm. Doen we dat door de creatieve impulsen te volgen die, speels en onverwachts, naar boven komen? Of doen we het vanuit onze programmering, die een bezweringsformule tegen angst is? In dat geval zijn we bang voor de volheid van de in ons en om ons heen aanwezige oerkracht. We scheppen daarmee een andere werkelijkheid. Het vraagt veel moed en bereidheid om onder ogen te zien hoe we ons leven scheppen en hoe daarbij eeuwenoude gevoelens van schuld, schaamte en onwaardigheid ons parten spelen.

Het vraagt nog meer moed om ja te zeggen tegen onze waardigheid als levende wezens en onze onbevangen kwetsbaarheid. ‘Zo gij niet wordt als de kinderen, zult gij het koninkrijk der hemelen niet binnengaan’ vind ik een prachtige uitspraak in de Bijbel. Het nog ongeconditioneerde kind vertrouwt het leven. Het volgt iedere beweging, dus ook iedere gemoedsbeweging. Het wordt ieder moment opnieuw geboren. Het leeft ons voor hoe we kunnen vertrouwen en een betrouwbaar middelpunt van onze omgeving worden, hoe we onze instincten voor ons kunnen laten werken en niet tegen ons en onze omgeving. Het kind in ons, hoe diep weggestopt ook, blijft altijd aanwezig. Het voelt als de eerste lentebode, terwijl het nog volop winter is.

Lentebode

Ik hoorde je al roepen

op een winterdag.

Ik rook je aarzelende geuren

en voelde je twinkelen.

Nu ben je er.

Kwetsbaar en transparant,

als het kind in ons.

Je leeft in mij.

Je groeit naar het het licht,

naar de jubel

van de zomer.

Ik wil jou laten zijn

zoals je bent

en van je genieten.

Je bent mijn lente.

Je vocht zo dapper

door mijn winter heen,

je geboorte tegemoet.

Wat ben je kwetsbaar

en vitaal.

Transparant en ijl

als de lente

sta ik op mijn tenen

en reik naar de zon.

Zonlicht stroomt door mijn

kruin en vingertoppen

naar binnen

en bereikt mijn hart,

dat zich opent

als een bloem.

De lente is in mij

en zindert van liefde

voor het leven.

Mijn hart en de zon

verbinden zich en

mijn lichaam ontvangt...

Ik voel de voedende aarde

onder mijn voeten.

Ik groei.

Ik ben een verbinding

tussen hemel en aarde.

De zon schijnt

schuin naar binnen

in de huizen

van de mensen.

De lente komt

ons openbreken

met haar zachte

indringende klank.

Niet iedereen kan het aan.

Het is moeilijk

je kwetsbaar te voelen

en bedreigend

ontvankelijk te zijn,

als bloemen open te gaan.

Maar lente,

jouw moed

is een bron van inspiratie.

Je komt uit het diepe duister.

Je laat het nooit afweten.

Je opent je, ook al stormt het.

Je laat je voeden

door de aarde en het licht.

Je groeit en bloeit.

Je bent de kracht zelve.

Omdat je zo kwetsbaar

durft te zijn.

In beweging komen vanuit oerkracht Els kikke