We hebben altijd wel enigszins contact met wat de essentie is van ons hart. Die is heel basaal. Ons hart geeft ons de capaciteit sensitief en in contact te zijn met wat we ervaren. Of het nou boosheid, verdriet, pijn, vreugde of openheid is, het leidt altijd tot transparantheid, diepte, waarheid, begrip, helderheid en volheid. Als we heel dichtbij onze gevoelens blijven voelen we steeds meer. De subtiliteit en intensiteit ervan nemen toe. Dat is de waarheid en wijsheid van de werkelijkheid die diep in ons verankerd is. Deze wijsheid wordt gedragen door liefde.
Als deze capaciteit afwezig is, voelen we ons leeg en onvervuld, en proberen we permanent die leegte met iets op te vullen. We zitten dan in een egostructuur die het moeilijk maakt om in contact te zijn met onze gevoelens en met onze lichamelijkheid. We zijn daarin dan niet aanwezig. We werpen er barrieres tegen op die ons ongevoelig maken en ons bewustzijn verdikken. We zijn dan alleen maar bezig met overleven. Het leven gaat aan ons voorbij want het leven ten volle leven betekent in contact zijn met wat we voelen en ervaren. Ieder moment biedt daartoe de mogelijkheid.