Alleen zijn is radicaal. Het betekent niet dat we eenzaam zijn. Alleen zijn sluit het gevoel van contact met de omgeving niet uit. Het geeft een gevoel van autonomie en maakt dat we ons spontaan, natuurlijk en vrij kunnen bewegen. Als we ons echter door de ervaring met alleen zijn geisoleerd voelen, betekent het dat we nog vastzitten in een patroon en de werking van liefde nog niet begrijpen. We vatten liefde vaak op als warmte, gezelligheid, samen zijn. En vanuit die optiek voelt alleen zijn dan als isolement en als afscheid van het oude vertrouwde. Wanneer we de tranen en het verdriet over dit gevoel van verlies er helemaal laten zijn en de alleenheid in al zijn hevigheid ervaren, komt er plotsklaps een keerpunt. We voelen ons dan opeens stil, ruim, vrij en licht. In deze ruimte kan dan weer van alles naar boven komen o.a. schuldgevoelens over hoe anderen zich voelen. Het is moeilijk anderen te zien lijden. Als ons licht anderen confronteert met hun duisternis kan dat heftige reacties veroorzaken waardoor wij ons nog schuldiger gaan voelen. We hebben dan de neiging, ons aan te passen, ons licht onder de korenmaat te steken. We zijn bang dat als we dat niet doen we worden aangevallen, verworpen, buitengesloten. We denken onszelf te moeten weggeven, inleveren in een poging om te helpen en ons zo te vrijwaren van schuldgevoel. Het is geforceerd, afgedwongen. Er kan ‘co-dependency’ ontstaan, afhankelijkheid van het hulp verlenen. Dat is onhandig. Het helpt niet. Het is handelen vanuit een egostructuur.
Helpen betekent bij iemand zijn en begrip tonen. Natuurlijke generositeit is anders dan geven vanuit het ego. In plaats van schuld, voelen we bij natuurlijke generositeit compassie, waaruit een natuurlijk spontaan, gedrag voortkomt.
Schuldgevoel heeft te maken met onze voorgeschiedenis, met onze ouders. Schuldgevoel is iets ouds en vertrouwds. Het sluit ‘alleen zijn’ uit. Het trekt een grens en geeft het gevoel een zelf te hebben, zonder evenwel autonoom te zijn.
Wat is medeleven? Wat is wezenlijk liefhebben? Het houdt in eerste instantie in dat we ons bewust worden van wat er nog aan egostructuren in ons bestaan waardoor we subjectief zijn en iedere situatie inkleuren. We veroordelen en bekritiseren daar niet om maar kijken ernaar . We zullen dan ook gemakkelijker een ander zo benaderen. Het betekent bij die ander zijn, zonder dat er iets moet.
-- Voel je je gelukkig in alleen zijn terwijl anderen zich dat niet voelen? Hoe werkt dat bij jou. ---- Wat heeft je voorgeschiedenis ermee te maken?
-- Welke rol spelen schuld en schuldgevoelens in je leven? Hoe ga je ermee om?